နွင္းဆီနီ ပြင္႔ဖတ္ေပၚ က ပ်ားရည္ တစက္ နွင္႔ အရိမဒၵန (၁)

ငါးရက္ေျမာက္ေန့ နံနက္

ဒီေန့ နံနက္ ထူးထူး ျခားျခား က်မ တို့ ေျမး အဘြား ၿပိုင္တူ နိုးေနၾကသည္။ ေရ မိုး ခ်ိဳးၿပီး အျပင္ ထြက္ရန္ က်မ တို့ ေျမး အဘြား ျပင္ဆင္ ျပီး ခ်ိန္ ေလာက္ တြင္ အခန္း တံခါး လာေခါက္ ေသာေၾကာင့္ က်မ တံခါး ထ ဖြင္႔ ေပး လိုက္ သည့္ အခါ နံနက္ စာ ေကာ္ဖီ လာပို့ သည့္ ဟိုတယ္ ဝန္ထမ္း တဦး ျဖစ္ေနပါသည္။ ဟိုတယ္ ဝန္ထမ္း က စား စ ရာ မ်ားႏွင္႔ အတူ စာအိတ္ တအိတ္ နွင္႔ ပလပ္စတစ္ ပတ္ထားသည့္ အနီေရာင္ ရဲရဲ နွင္းဆီ တပြင္႔ကို ပါ ထားခဲ့ သည္။

ဘြား ဘြားက စူးစမ္း သည့္ အၾကည့္ျဖင္႔ လွမ္း ၾကည့္သည္။ စာအိတ္ ေလး ကို က်မ ေဖါက္ၾကည္႔ မိေတာ့ အ ျပာႏု ေရာင္ စာရြက္ တရြက္ က ထြက္ က် လာသည္ လက္ ေရး ေစာင္း ေစာင္း ေလး ျဖင္႔ ေရး ထား သည့္ စာ ေၾကာင္း ေရ အ နည္း ငယ္ အား ဘြား ဘြား ပါၾကား ေစခ်င္ သျဖင္႔ အသံ ထြက္ ဖတ္လိုက္ပါသည္။

လွပ နက္ ရွဳိင္း သည့္ စကားလံုး ေတြ ကို ကြယ္ ဝွက္ ထား တတ္ ၾက တဲ့ ေယာက်ၤား တေယာက္ရဲ့ ပံုစံ ဟာ အ သံုး မက် ရာ ျဖစ္ေန တတ္ျပီး လူေတြ က အထီးက်န္လို႔ ျမင္ေန ၾကတာပါ။ တကယ္ ေတာ့ သူတို့ မွ မသိ ပဲ ကိုး။ အထီးက်န္ သူ တေယာက္ ရဲ့ အနား မွာ ဖတ္စရာ စာအုပ္ေတြ ရယ္ ျမန္မာဆန္လြန္း သည့္ ဆံပင္ ရွည္ ရွည္ အရပ္ ျမင္႔ျမင္႔ နဲ့ မိန္းခေလး တေယာက္ ရဲ့ ဓါတ္ပံုေတြ ရယ္ ရွိေန ၾကတာ ကို သူတို့ မသိ ၾက ဘူး ေလ။

ဒါပါပဲ။ ဘြားဘြားကို က်မ လွမ္းၾကည္႔ လိုက္ေတာ့ ဘြားဘြားက က်မအား ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ေမး ခြန္း ေတြ မထုတ္ သလို က်မ ဘာလုပ္ မွာလဲ ဒါမွ မဟုတ္ ဘာေျပာမွာလဲ ဟူသည့္ ဘြားဘြား၏ အၾကည့္ အား က်မ နား လည္လိုက္ သည္။ နွင္းဆီနီ ေပၚ မွာ ပတ္ထား သည့္ ပလတ္ စတစ္ ေလး ကို က်မ အသာ အယာ ခြာ လိုက္ ျပီး က်မ ၏ ဆံပင္ရွည္ေတြ ေပၚ ကလစ္ တခု နွင္႔ ပန္ဆင္ လိုက္ ျခင္း သည္ က်မ ဘြားဘြားအား အေျဖ ေပး လိုက္ျခင္းပါပဲ။