နွင္းဆီနီ ပြင္႔ဖတ္ေပၚ က ပ်ားရည္ တစက္ နွင္႔ အရိမဒၵန (၃)

ေျခာက္ရက္ ေျမာက္ေန႔ နံနက္
ယ ေန့ နံနက္ တြင္ ဟို တယ္ ဝန္ ထမ္း တံခါး လာ ေခါက္ သည္ နွင္႔ က်မ အ ေျပး အ လြား တံခါး ထ ဖြင္႔လိုက္ သည္။ က်မ တစံု တရာ ကို ေမွ်ာ္ လင့္ ေန မိ သလား။ ဟိုတယ္ ဝန္ထမ္း ယူလာ သည့္ နံနက္ စာမ်ား နွင္႔အတူ နွင္းဆီ နီ တပြင္႔ ကို ျမင္လိုက္္ ရ သည္ နွင္႔ က်မ ရင္ထဲ လွိဳက္ ကနဲ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ သြား ရတာလဲ ဘြား ဘြား အား က်မ ျဖတ္ကနဲ တခ်က္ ၾကည့္ လိုက္ ေတာ့ ဘြားဘြား လက္ ကနဲ ၿပံဳလိုက္သည္ ကို က် မ ျမင္ လိုက္ ရပါသည္။ ဒီတခါ အျပာေရာင္ စာရြက္ေလး က တမူ ထူးျခားေနပါသည္ စာရြက္ စဖြင္႔ သည္ နွင္႔ မ ဟူသည့္ တလံုးတည္းေသာ စာလံုးေလးကို က်မ ရင္ခုန္စြာျမင္္လိုက္ရသည္။
မ ကို ရွင္းျပ ေနဖို့ မလိုဘူး လို့ ထင္ တယ္ ဘာလို့လဲ ဆိုေတာ့ မ ဟာ က်ြန္ေတာ္႔ ကို နားလည္ ေနျပီးသားျဖစ္ ေနတယ္လို့ က်ြန္ ေတာ္ ယူ ဆ ပါ တယ္ က်ြန္ေတာ္ ေျပာပါရေစ ဒီေန့ တေန့လံုး က်ြန္ေတာ္ ေရြစည္းခံု မွာ ရွိ ေနမွာ ပါ။

စာဆံုးေတာ့ ဘြားဘြား ဘက္လွည္႔ကာ က်မေျပာလိုက္သည္။
သူ ေရြစည္းခံုမွာ တေန့ လံုး ရွိေနမယ္တဲ႔ ဘြားဘြား

မေန့ ည က ဘြားဘြား နွင္႔ က်မ ပါ ခင္မင္ ေနသည့္ ဟို တယ္ မန္ေနဂ်ာ ၏ ေျပာစကား တခြန္း က က်မ အေတြး အိမ္ ထဲ ကပ္ ျငိ ပါ လာသည္။
အဲဒီ ဓါတ္ပံု ဆရာ လူငယ္ေလး က က်ြန္ေတာ္႔ မိတ္ေဆြ တေယာက္ရဲ့သားပါ။ ပရဟိတ စိတ္ အင္မတန္ ရွိ တဲ့ လူငယ္ တေယာက္ ပါ ဗ်ာ။ သူ့ အေၾကာင္း က်မ မစံုစမ္း လိုက္ရပဲ တစြန္းတစ သိ လိုက္ရပါသည္။ သူသည္ ေျဖာင္႔မတ္ ရိုးစင္းျပီး ပရမတ္ က်လြန္း သည့္ လူငယ္ တေယာက္ အျဖစ္ စာ အုပ္ ပံုေတြ ၾကားမွာ ေနထိုင္ေနသည္ ဆိုတာ ကိုေတာ့ က်မၾကမ္းဖ်င္း သိလိုက္ ရသည္။ သူ သည္ ေဝဖန္ေရး သု ခမိန္ ေတြရဲ႔ အစ္ဇင္ေတြ ကို ေက်ာက္ေဆာင္တခု မွာ ပစ္ေပါက္ခြဲပစ္ တတ္ ေသာ အလြန္မွန္ကန္ သည့္ လုပ္ ရပ္မ်ား အား သူလုပ္ခဲ့သည္္။

တကယ္ေတာ့ သူသည္ အဓိပၸါယ္ ရွိေသာ လူ တေယာက္ အျဖစ္ ပရဟိတ ေတြ နွင္႔ စုစည္း သိပ္သည္း ဖြဲ႔ထား သည့္ လူငယ္တဦး ၏ ဘဝ ကို သူ ျဖတ္သန္း ေနပါ သလား။ ဘယ္သို့ ဆိုေစ သူသည္ က်မ စိတ္ ဝင္စား သည့္ သူရဲ ေကာင္း တေယာက္ ျဖစ္ေန သလား။

က်မတို႔ ေျမးအဘြား ဟိုတယ္ မွ ထြက္ ရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္ခ်ိန္ တြင္ နံနက္၁၀ နာရီခြဲ ေနၿပီျဖစ္သည္။ ေျမး ေမ့ ေနတယ္ေလ ရုတ္တရက္ ဘြားဘြား က သတိေပး သလို ေျပာလိုက္ သည့္ အတြက္ က်မ ေၾကာင္ အန္းအန္း ျဖစ္သြားသည္။ ေအာ္ ဘြားဘြားရယ္ က်မရွက္ၿပံဳးတခ်က္ ျပံဳးလိုက္မိသည္။ က်မ၏ ဆံပင္ရွည္ေတြ ေပၚ နွင္းဆီနီ မပန္ရေသးပဲကိုး။

က်မတို႔ ေျမး အဘြား ေရြစည္းခံု ေစတီ သို့ ေရာက္သည္ နွင္႔ ေတာင္ဘက္မုခ္ ဘုရားေစာင္းတန္း အေျခ တြင္ ခပ္ သြယ္သြယ္ လူငယ္ တဦး ကင္မရာလြယ္ လ်က္ က်မတို႔ ေျမးအဘြား ေလွ်ာက္လာသည္အား ေငးေမာ ၾကည့္ ေန သည္ ကို အေဝးမွ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ က်မတို႔ထံ သူေလွ်ာက္လာၿပီး ဘြားဘြား အားနွဳတ္ဆက္ ကာ တြဲ ေခၚ သည္ က်မဘက္ သို့ သူျဖတ္ ကနဲ ၾကည့္လိုက္ သည့္ အၾကည့္ သည္ က်မဘဝ တြင္ ဘယ္ေသာအခါမွ မ ေမ့နိုင္ ေတာ့ သည့္ အၾကည့္ ျဖစ္ေန ပါေရာ လား။

ဘြားဘြားအား ဦးတည္ျပီး သူ့ ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္ေနသည့္ ဟန္ပန္ သည္ အင္မတန္ရိုးသား တည္ၾကည္သည့္ လူ ငယ္ တ ေယာက္ ဟန္ ပါပဲ။ ဘြားဘြား ကေတာ့ သူ့ ကို ခင္မင္သြားသည္ အမွန္ပါ။ က်မ ၏ ဆံ ပင္ ေတြ ၾကား ထဲမွ နွင္းဆီနီ အား သူ ေငးေမာစိုက္ၾကည့္ ေနသည္ ကို လည္း က်မ သတိထားလိုက္ မိသည္ ထို တဒဂၤ ေလး အတြင္းမွာ ပင္ သာယာသည့္ ဂီတ သံ စဥ္ လွိဳင္း ေတြ ၾကား က သိမ္ေမြ႔ နက္ရွိဳင္း လြန္းေသာ ရို မန္ တစ္ တခု ျဖစ္သြားသည္ မွာ အေသအခ်ာ ပါပဲေလ။