ျမန္မာ႔ယဥ္ေက်းမွဳပံုျပင္မ်ားႏွင့္ စာဆိုရွင္မ်ား

ဘိုးဘိုးေအာင္

က်မတို႔ ျမန္မာ လူမ်ိဳး အပါအဝင္ လူမ်ိဳးတိုင္း တြင္ ယဥ္ေက်းမွဳ ေရွးေဟာင္း ပံုျပင္ မ်ား ရွိၾကသည္။ ေနထိုင္ရာ ေဒသနွင့္ ေရေျမ ေတာေတာင္ ပတ္ဝန္းက်င္ လိုက္၍ သာ ကြဲျပား ၾကသည္။ အနွစ္ သာရကား ျခားနား ျခင္း မရွိ ၾကေပ။

လူမ်ိဳး တိုင္းသည္ လူ့ အနြယ္ႀကီး တနြယ္လံုး ရာစု နွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ျဖတ္သန္း ျခင္း ျပဳခဲ့ ရေသာ သမိုင္း လမ္း ေၾကာင္း မ်ား အတိုင္း ေလွ်ာက္ခဲ့ရ ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ သည္။ လူမ်ိဳး တိုင္း၏ သမိုင္း မ်ားတြင္ ပဋိပကၡ မ်ား အေၾကာင္း ေဖၚျပ တတ္ၾက သည္။ လူစြမ္းေကာင္း မ်ား တန္ခိုးရွင္မ်ား အေၾကာင္းလည္း တခမ္းတနား ပါရွိ တတ္ သည္။ သဘာဝထက္ လြန္ကဲ သည့္ ပံုျပင္ မ်ားသည္ လည္း အဆန္း တၾကယ္ ရွိၾကသည္။ လူမ်ိဳး တမ်ိဳး အေနျဖင့္ နုနယ္စဥ္ အခ်ိန္ ကာလ မ်ားတြင္ စိတ္ကူး စိတ္သန္း မ်ား ေလာက္ျဖင့္သာ ျဖတ္သန္း ေနၾကရျပီး ေဗဒင္ ၊ အင္းအိုင္၊ လက္ဖြဲ႔ ၊ ဂါထာ၊ မႏၱာန္၊ အဂၢိရတ္၊ ေမွာ္ ၊ စသည့္ ေရွးေဟာင္း အတတ္ ပညာ ေလာက္သာ လက္ကိုင္ ျပဳႏိုင္ၾက ေသး ေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ေခါမ ပံုျပင္ မ်ားတြင္ မီးကို ယူေဆာင္လာသည့္ ပရိုမီးသီးရပ္၊ လူစြမ္း ေကာင္း ဟာက်ဴလီ၊ ျဗဟၼဏ လူမ်ိဳးတို႔၏ ပံုျပင္ မ်ားတြင္ ေျမလွ်ိဳး မိုးပ်ံႏိုင္ၿပီး အသက္ ေထာင္ခ်ီ ရွည္သည့္ ရေသ့ ရွစ္ေသာင္း မ်ား၊ ယင္း ေယာဂီနွင့္ ဂုရုၾကီးမ်ား ကိုင္စြဲ ခဲ့ ၾကသည့္ နကၡတ္၊ ေဗဒင္၊ တႏၱရ၊ အဂၢိရတ္စသည့္မ်ား။ တရုတ္ တို့တြင္လည္း လူစြမ္း ေကာင္း ပံုျပင္ မ်ားစြာ ရွိခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာ တို့ တြင္ ေခါမ၊ တရုတ္၊ ျဗဟၼဏမ်ား အလားတူ တံခိုးရွင္မ်ား ေဇာ္ဂ်ီမ်ား၊ ထြက္ရပ္ ေပါက္ မ်ား ရွိခဲ့ၾကသည္။

ကုန္းေဘာင္ ေခတ္ ဦးပိုင္း နွစ္ေပါင္း ရွစ္ရာေက်ာ္ခန္႔ က တတိယ ျမန္မာ နိုင္ငံအား ထူေထာင္သူ အေလာင္းဘုရား ဦးေအာင္ေဇယ်၏ သားေတာ္ ဦးဝိုင္းတြင္ ငယ္သူ ငယ္ခ်င္း တေယာက္ရွိသည္။ အမည္က ဆရာေအာင္ျဖစ္သည္။ ဆရာေအာင္ကား ပထမံ အတတ္ျဖင့္ ထြက္ရပ္ ေပါက္သူျဖစ္သည္ ဆို၏။ ပထမံဆရာေအာင္သည္ ဝ တလံုးက နွစ္ လံုးျဖစ္ေအာင္ တတ္နိုင္ရံုမက ဘယ္လိုမွ သတ္၍ မေသဟု ေဖၚျပၾကသည္။ ျမန္မာ လူမ်ိဳးမ်ားတြင္ ယင္းပံုျပင္သည္ ယေန့တိုင္ သစ္လြင္ အားေကာင္းဆဲ ျဖစ္သည္။ ပုဂံျပည္တြင္ ထြက္ရပ္ေပါက္ ရွင္မထီး ေရြမိုး ေငြမိုး ရြာခ် သည္ကို စြဲလန္း ခဲ့ၾကသည့္ ျမန္မာ လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ဘိုးဘိုးေအာင္မ ပါဟု ဆုေတာင္းဆဲပင္ျဖစ္သည္။

က်မတို႔ ျပည္ပ ထြက္လာ သည့္အခါ တနိုိုင္ငံနွင့္တနိုင္ငံ လူမ်ိဳး တမ်ိဳးႏွင့္ တမ်ိဳး ယဥ္ေက်းမွဳ ပံုျပင္မ်ား ဖလွယ္ ေျပာ ဆိုမိၾကသည္။ သူတို့လူမ်ိဳးမ်ား၏ စာေပ စကားမ်ား အား ေလ့လာသင္ၾကားရင္း မိမိတို့ လူမ်ိဳးမ်ား၏ ယဥ္ေက်း မွဳစာေပ ၊ ကဗ်ာမ်ားအား သူတို့ ဘာသာ ျဖင့္ တတ္နိုင္ သမွ် ဘာသာျပန္ရင္း ဖလွယ္ခဲ့ၾကသည္။

သူတို့ စိတ္ဝင္စားၾကသည္။ ဆရာၾကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မွိဳင္းၿပီး ေနာက္ပိုင္း ေခတ္တြင္ ဆရာ ေဇာ္ဂ်ီႏွင့္ ဆရာ မင္းသုဝဏ္ တို့ ကဗ်ာဆရာ နွစ္ေယာက္အား စာေပ သမားမ်ားက ကဗ်ာ့ အရာတြင္ ဦးထိပ္ထားၾကသည္။ ကဗ်ာဆရာ အေတာ္ မ်ားမ်ားသည္ ဆရာၾကီး နွစ္ေယာက္၏ ကဗ်ာမ်ား ေအာက္မွ ေပါက္ဖြား ျဖစ္ ေျမာက္ လာၾက သည္ဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္ေပသည္။

ေတြ႔ဆံု ခဲ့ရသည့္ အျခားႏိုင္ငံမွ ကဗ်ာခ်စ္သူ လူမ်ိဳးျခား က်မ၏ မိတ္ေဆြမ်ားအား သူတို့ ဘာသာျဖင့္ ့ျပန္ဆို ေပးခဲ့ရသည့္ ျမန္မာကဗ်ာ စာဆိုရွင္ ၾကီးမ်ား၏ ကဗ်ာ အခ်ိဳ႔အား သတိတရ လြမ္းဆြတ္စြာ ျပန္လည္ ေဖၚျပ ေပး လိုက္ ပါ သည္။

ေအာက္မွ ကဗ်ာ တိုေလးသည္ ၁၉၃၆-ခုနွစ္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား မ်ား၏ အေရးေတာ္ပံုတြင္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီမွ မမၾကီး ( အင္းလ်ားက ျခင္းၾကား ) အား ေရးေပး လိုက္သည့္ ကဗ်ာဟုေလ့လာ ေတြ႔ရွိ ရသည္။

ျပဒါးရွင္

ေပးခ်င္ငဲ့ ခုအေရး။

ေဇာ္ဂ်ီေမာင္ ငါမစစ္လို႔

စိတ္ညစ္တယ္ေလး။ ။

( ေဇာ္ဂ်ီ )

ေဖေဇာ္ဂ်ီ
အနီဆင္သလို့
ယဥ္လွပံုထူး။

အလို
ရွဳစမ္းပ
ျမိဳင္တန္းမွာ မာန္အႀကိမ္းေတြနဲ႔
ရွိန္းသတ္လို႔ျမဴး။

ေနာက္တပုဒ္က ျဖင့္ သတိ ဟူေသာ ကဗ်ာေလးျဖစ္သည္။
ရုပ္ေသးစင္ေပၚ
ေဇာ္ဂ်ီႏွင့္ ေတာင္ေဝွး
အခုန္ အပ်ံႏွင့္
သူ့ ဟန္ကို သည္ေဖၾကည့္
ေမာမိတယ္ေလး

ရွိန္းဆာယာ ပိုေမာက္
ကိုယ္ေပ်ာက္ သည့္တန္ခိုး
ရွိန္းဆာယာ သည္ေဖ ေၾကာက္
စိတ္ေပ်ာက္မွာစိုး။
( ေဇာ္ဂ်ီ )

ေနာက္တပုဒ္ကေတာ့ တိုတိုေလးနွင့္ထိမိသည့္ ဆရာမင္းသုဝဏ္ ၏ နွင္းဆီ ကဗ်ာေလးပါ

လယ္ေတာကအျပန္

ပန္ခ်င္တယ္ ခေရဖူးဆိုလို့

ေမာင္ခူးကာေပး။

မနက္တံုးဆီက

ေၾကာ့ဆံုးကို ေမာင္ျမင္ေတာ့

သူ့ ဆံပင္ နွင္းဆီပြင့္ေတြနဲ႔

ဂုဏ္တင့္တယ္ေလး။
( မင္းသုဝဏ္ )

ေအာက္တြင္ ေဖၚျပ ထားသည့္ ကဗ်ာ ကေတာ့ လြန္ခဲ့သည့္ ၂၅ နွစ္ခန္႔( ၁၉၈၄ ) ခုနွစ္က ေရးသား ခဲ့သည့္ ကဗ်ာ စာဆိုရွင္ ဆရာတင္မိုး ကဗ်ာ တပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။

ေဇာ္ေမာင္ေမာင္၏ ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္

ခါးကိုေထာက္လို႔ ေတာင္ေျမာက္ကယ္ေမွ်ာ္

ေဇာ္ဂ်ီတဲ့ေလး။

ေတာင္ေဝွးကို ဘယ္ညာကိုင္လို့

ဟိုျမိဳင္လယ္ သည္ျမိဳင္တန္းမွာ

လြမ္းခဲ့ရွာေသး။

ေက်ာက္ပ်ဥ္မွာ ေဆးႀကိတ္လို့

ေတာင္ထိပ္မွာတဲ့ ေအးရိပ္ခို

ေဇာ္ဆိုတဲ့ ေဇာ္ကေလး။

လူ့ဘံုကို ေသြခြာလို႔

ေဟမဝါ ေသလာေကြ႔ မွာ

တကိုယ္ေတာ္ သူေပ်ာ္ေမြ႔ခ်င္သတဲ႔

ခ်မ္းေျမ့စြာ ေတာင္စခန္း

လမ္းရွာခဲ့ေသး။

ေဇာ္ေမာင္ေမာင္

ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္ ဘာကို တ ပါလိမ့္

ျမိဳင္ဝမွာ သူေယာင္မယ္နဲ့

ခ်စ္စဖြယ္ သည္မွာ ေတြ႔ျပန္ေတာ့

ေမြ႔ေလ်ာ္မိေသး။

ပူဖို့ငယ္ႀကံဳ

လူတို့ဘံု သူခြာလဲ

လူ ့ မူရာ ဘယ္မျငင္းႏိုင္ဘု

တကိုယ္ေတာ္ အေဖာ္ကင္း ယင္ျဖင့္

ပ်င္းတတ္ကဲ့ေလး။ ။

( တင္မိုး )

ေဆးလိပ္လည္းတို ၊ ေနလည္း ညိုျပီ ကဗ်ာအား ရြတ္ဆို ျပေန သည့္ ဆရာတင္မိုး နွင္ ့ဘာသာျပန္ စာေရးသူတို့ အမွတ္တရ